Kiedy czas ucieka, a pies robi się stary

Pudello aktualnie lat 13

Za każdym razem, kiedy po dłuższym czasie wracam do domu, łapię się na tym samym, na tym, że patrze na mojego małego pudelka i myślę jak bardzo upływający czas pozostawił na nim swoje ślady, i jak to jest możliwe, że ten mały latający agent ma teraz problem, żeby swobodnie wstać i przejść kawałek czy wskoczyć na kanapę.

Pamiętam jak dziś, moje rozterki  na temat zapisania się do klubu agility, wystartowania w zawodach, i owszem, pobiegaliśmy trochę, jednak ja zawsze musiałam sobie ubzdurać, że mój pies jest za stary żeby teraz zaczynać, żeby mierzyć się z innymi, młodszymi psami, które od szczeniaka pilnie trenują, taki ot dziecięcy upór. Dżeki miał wtedy 4-5lat i zapierniczał szybciej niż nie jeden z nich ;). Ile ja bym dała, żeby mój mały czarny szatan był teraz w tym wieku, jak bardzo chciałabym cofnąć czas, żeby znowu pośmigać z nim między hopkami, porzucać mu frisbee i wkurzać się, że drze mordę zamiast skupić się na zadaniu... tyle, że on się skupiał, darcie paszczy to było coś co rozpraszało mnie, nie jego. Jak bardzo chciałabym wiedzieć wtedy to co wiem teraz, pracować w taki sposób w jaki robię to teraz.

Przerażający jest taki obraz, gdy patrzysz na swojego czworonożnego przyjaciela i zamiast błyszczących oczu widzisz mgłę. Zamiast marudzić, że jak już wskakuje bezczelnie na kanapę to mógłby uważać na moje nogi, to teraz sama muszę wstać i go podsadzić. Zamiast zatrzymywać go przed drzwiami do wyjścia teraz na niego czekać. Zamiast spowalniać na schodach, teraz go wnosić. Zamiast zabierać go na bieganie przy rowerze, mówić mu, że musi zostać w domu. Zamiast brać go na dwór, kiedy idę porzucać frisbee zostawiać go w domu. Jedno pozostało niezmienione, jego dzik w mózgu kiedy widzi/raczej słyszy/czuję  piłeczkę albo frisbee, darcie mordy, ruchy imitujące skakanie... tylko to boli jeszcze bardziej, bo to wygląda jak jego karykatura, bo on bardzo chce, ale fizycznie po prostu nie może, a jak uda mu się lekko wybić zanim ja zareaguje to upada i robi sobie krzywdę.

Miał dwa razy zerwane więzadło krzyżowe(jedno sporo wcześniej), w dwóch tylnych łapkach, do teraz bardzo często kuleje, ciężko mu się wstaje, jak uda mu się wdrapać na kanapę to zajmuje mu to kilka minut i kosztuje kilka prób, i to tylko jak ma lepszy dzień. Kiedyś paker w łapach, dziś ciężko znaleźć jakikolwiek mięsień.  Do tego ogrom guzów, w przeróżnych miejscach, zaczynając od boku idąc aż do krtani, skutkuje to krztuszeniem się raz na jakiś czas, na szczęście guz nie jest tak duży, żeby przeszkadzał mu w oddychaniu/jedzeniu, mam nadzieję, że nigdy nie będzie... a rośnie. Mniejsze, większe, ale guzy, kilka jak nie kilkanaście zmian. Były też na odbycie, zostały wycięte, pojawiły się nowe, to jak walka z wiatrakami. Dżeki ma teraz 13 lat... ostatnie 2-3 lata to był pogrom, ze sprawnego psa zmienił się w schorowanego staruszka, który ciągle leży przytulony na kanapie, na spacer wyjdzie na chwilę i chce wracać, wyjątek stanowi, kiedy wezmę piłkę, żeby porzucać Rejowi, ale już teraz tak nie robię, bo wiem jak Dżeki bardzo chce a nie może. To jest taka bezsilność i beznadzieja, bo chciałoby się pomóc ale nie ma jak, czas leci nieubłaganie... i niestety jesteśmy bliżej końca niż początku, a przecież jeszcze tyle rzeczy można by było zrobić, w tyle miejsc pojechać, mam nadzieję, że uda się go teraz trochę wzmocnić i zwolnić upływ czasu, tylko przerażające jest to jak w tak krótkim czasie tak się posypał. Przeżył kilka zabiegów, kilka razy był poddany narkozie, ostatnia z nich nie była już taka prosta, dość ciężko ją przeszedł, obawiam się, że już kolejny raz bym nie zaryzykowała poddania go narkozie.

Nie umiem ubrać w słowa co chciałam przekazać tą notką, chyba to, że doceniajmy czas jaki został nam dany i z naszymi czworonożnymi przyjaciółmi i ludzkimi. Nigdy nie jest za późno, żeby coś rozpocząć, dopóki zdrowie pozwala nie ma co odkładać na później albo rezygnować, bo kiedy siły odejdą a starość przyjdze, wtedy pozostaną już tylko wspomnienia tego co razem przeżyliśmy i oby było ich jak najwięcej.

Pudla na tym blogu bardzo mało, więc wrzucam trochę fot  z jego młodości :) ( i mojej!)

fot. Kasia Jakubczyk
Dżeki 8 lat

fot. Kasia Jakubczyk

fot. Kasia Jakubczyk